Weemoed naar Vintage

De laatste tijd word ik overspoeld door weemoed. Komt het door de vintage trend? In de Vt wonen, in de media, zelfs in de meeste moderne media loop ik vintage tegen het lijf. Kijk ik in de spiegel? Kijk ik terug? Word ik oud? Heb ik een midlife crisis? Alles stemt me tot weemoed. De zon in het bos, kleine kinderen die lachen naar hun moeder of naar mij, een gebreid truitje of een paar zelfgemaakte cakejes, tranen met tuiten.

Weemoed van de laatste tijd

Waarschijnlijk is het gewoon het jaargetijde, waardoor ik weer meer neiging krijg tot terugblikken dan vooruit kijken. De zomer is bijna voorbij, ik zag mensen komen en gaan, ontmoette nieuwe mensen, kwam oude bekenden tegen maar eigenlijk bleef niets of niemand hangen.

Behalve dan dat gevoel van weemoed en heimwee, saudade dus. Een onmiskenbare hang naar iets wat nooit meer terug wil, kan en zal komen. Het is wel een gevoel dat jou verbind met je verleden, je wortels, je afkomst, je familie of gewoon jouw eigen levensverhaal. En terugblikken is niet verkeerd. Het geeft je de tijd om dingen, ervaringen en vooral mensen op hun waarde te schatten.

Weemoed om wat voorbij ging

En zo kruip ik af en toe in de huid van mijn moeder, sla foto albums op en zie onbezorgde meisjes in vintage- badpakken op het strand of kamperen. Een jaren 50 krul in hun haar, ondanks dat ze vast geen krultang hadden daar in de Soesterduinen wanneer mijn ouders met de Bannebuikslootgroep (heette die echt zo?)  op vakantie gingen.

Gitaar mee, legertentje mee en eitjes bakken op een zelf aangelegd vuurtje. Ik zie mijn vader in een iets te grote korte broek en overhemd en schalkse lok over het voorhoofd en mijn moeder, rondborstig met een geruite capribroek en bovenstuk van zo’n vintage badpak. Wat vond ze zichzelf dik en wat had ze een mooi figuur denk ik.

De laatste tijd is weemoed ook trendy

Ook mijn eigen jeugdfoto’s heb ik maar weer eens bekeken. De dagen dat ik een lelijk eendje was kan ik niet terug vinden. Ik zie een mooie meid die glimt van plezier en levenslust en ik kan met geen mogelijkheid de vetrollen of het buikje zien waar ik toen onder gebukt ging. Wel een grietje dat vrolijk het overhemd van haar vader combineerde met het zelfgebreide vest van haar moeder en op haar eigen gemaakte jasje verfde: “never for ever”.

What a shame,  denk ik alleen maar en ik hoop dat de huidige generatie daar minder last van heeft. Maar als ik de meisjes en vrouwen van nu zie in de swingdresses met de trotse tattoos, hoef ik me denk ik nergens zorgen over te maken.

“Proud to be” me lijken ze te zeggen. En terecht. De laatste tijd is weemoed nog zo slecht niet!