Doris Day, vintage ster die nog immer schittert

Doris Day is één van de laatste en misschien wel langst levende jaren 50 actrices. Een prachtige blonde dame á la Marilyn Monroe, maar dan veel braver. Vandaar dat ze ook nog leeft waarschijnlijk. In 2015 gingen er zelfs geruchten dat ze als 93 jarige, weer zou gaan meedoen in een film van Clint Eastwood. Jammer voor vintage liefhebbers heeft de actrice afgezegd, omdat ze te druk is als dieren activiste.

Doris Day niet met een bontkraag

Als ik aan Doris Day denk, dan hoor ik haar zingen: “How much is that dog in the window”. Misschien dat daar de kiem voor haar huidige activiteiten gelegd zijn, want tegenwoordig is het not done, een hond te verkopen via een dierenwinkel. Doris Day was de ster van de gewone huisvrouw, die al strijkend en poetsend mee neurieden of op zaterdagavond mee zwijmelden met haar romantische rollen in de films van Clint Eastwood. Het is niet verwonderlijk dat dergelijke actrices heel veel impact hadden op de mode.

Dus droeg Doris een mantelpakje, dan wilde heel Europa ook een mantelpakje. Lekker overzichtelijk, je hoorde er bij, of niet. Eigenlijk niet veel anders dan nu, ware het niet dat er nu zo ontzettend veel actrices en zangeressen zijn die trendsettend zijn. Wie onzeker van aard is, en welke jonge vrouw is dat niet, vindt het dan ook vaak lastig te bepalen of en welke jurk ze aan moet trekken om erbij te horen. Of op zijn minst niet uit de toon te vallen. De mens is een kuddedier.

Doris Day aanvoerder van de kudde huismoeders

Denk ik aan Doris Day, dan denk ik aan brave huismoeders die met hun schortje en rode washanden gelaten meezongen, que sera, sera. Vrouwen die zich schikten in hun rol en vooral positie in de samenleving. Immers, wie voor een dubbeltje geboren was, werd nooit een kwartje. Of Doris van rijke komaf was, weet ik niet, maar wel dat haar opa’en oma’s Duitse immigranten waren. Dat verklaart in ieder geval het hoog blonde haar en de bleke huid met sproeten. En misschien ook wel de braafheid.

Doris Day zingt voor brave huismoeders met sjaaltjes om het haar

Telkens wanneer ik de vintage afbeeldingen bekijk uit die “goeie ouwe tijd”, bekruipt me toch een gevoel van nostalgie. Doris in polkdadot jurkje met pofmouwtjes en perfect gladde huid. Doris in een offshoulderjurk met superwijde, cirkelvormige rok. Dames in die tijd die er tot in de puntjes verzorgd uitzien en, als ik de Sunil reclames uit die tijd mag geloven, blijmoedig op het wasbord de babykleertjes schoon schrobden. Een tijd zonder wasmachine, zonder TV, zonder internet, alleen een radio en op zaterdag het witte doek voor het èchte vermaak.

Doris Day idool in de jaren 50:

Toen er maar één iemand in de straat een auto had. Jurken nog vermaakt werden totdat het poetsdoeken werden. Toen je nog met een regenkapje of sjaaltje naar buiten ging, om je kapsel te beschermen tegen regen en wind. En een trenchcoat niets met kouwe kak te maken had, maar gewoon héél praktisch was. Net als overschoenen, om je nette pumps tijdens het fietsen te beschermen tegen modder. Toen geluk nog heel gewoon was en puppies nog in etalages te koop mochten liggen. Zong Doris Day daar niet ook een liedje over?

Mocht je willen weten wat voor Dorisday type jezelf bent kijk dan eens op http://www.playbuzz.com/robertb16/which-doris-day-character-are-you#half. Niet zozeer voor de vragen maar wel voor de vele prachtige vintage posters van de films waarin ze speelde. Volop jaren 50 inspiratie!